چون سبحه یک دو روز که با هم نشسته ایم

از یکدگر گسسته فراهم نشسته ایم

باز است چشم ما به رخ انجمن چو شمع

اما در انتظار فنا هم نشسته ایم

هر چند طور عجز به غیر از صواب نیست

زحمت کشی خیال خطا هم نشسته ایم

دود سپند مجلس تصویر حیرت است

هر چند گل کنیم صدا هم نشسته ایم

غافل نه ایم از غم درماندگان خاک

چندی چو آبله ته پا هم نشسته ایم

نا قدردان راحت عریان تنی مباش

گاهی برون بند قبا هم نشسته ایم

خواب غرور مخمل و دیبا ز ما مخواه

بر فرش بوریای گدا هم نشسته ایم

دارد دماغ تخت سلیمان غبار ما

بی پا و سر به روی هوا هم نشسته ایم

دود چراغ محفل امکان بهانه جوست

در راه باد ما و شما هم نشسته ایم

آسایشی به ترک مطالب نمی رسد

در سایه های دست دعا هم نشسته ایم

گر التفات نقش قدم شیوهٔ حیاست

بر خاک آستان تو ما هم نشسته ایم

بیدل به رنگ توأم بادام ما و تو

هر چند یک دلیم جدا هم نشسته ایم